Γιώργος Στάμου
Μια παρεξήγηση: η πολιτική οικολογία είναι ειδικό πεδίο της επιστήμης της οικολογίας και επομένως οι επιστήμονες οικολόγοι αποτελούν τους ιεροφάντες της πολιτικής οικολογίας. Μέγα σφάλμα.
Ως διεπιστημονική πρακτική η πολιτική οικολογία δεν διαθέτει ιεροφάντες. Ναι μεν το αντικείμενό της είναι η ανάλυση περιβαλλοντικών προβλημάτων, πλην το λεξιλόγιο και οι μεθοδολογίες είναι πιο κοντά σε εκείνες των κοινωνιών επιστημών και της πολιτικής οικονομίας.
Αυτό συμβαίνει επειδή η οικολογική κρίση δεν μπορεί να γίνει κατανοητή παρά μονάχα σε ένα πλαίσιο που περιλαμβάνει πολιτικές και οικονομικές δομές καθώς και θεσμούς, δηλαδή στο πλαίσιο της διαλεκτικής φύση-κοινωνία.
Η μαρξιστική ανάλυση προσέδωσε ουσία στον ριζοσπαστικό οικολογικό λόγο, ενώ με τον καιρό το θεωρητικό οπλοστάσιο ενισχύθηκε με σχήματα και μοντέλα από τον μετα-δομισμό και την θεωρία συστημάτων εκτός ισορροπίας.
Υιοθετώντας πολυφασικές μεθόδους ανάλυσης των βιοφυσικών δεδομένων, μεθοδολογίες οικονομικής ανάλυσης, ιστορίας, εθνογραφίας, ανάλυση λόγου κ.α. η ριζοσπαστική πολιτική οικολογία έρχεται να συνδέσει ρητά την καπιταλιστική ανάπτυξη με την οικολογική κρίση σε πολλαπλές χρονικές και χωρικές κλίμακες.
Στο στόχαστρο μπήκε πληθώρα από τρέχοντα ζητήματα που αφορούν στα όρια της ατομικής και συλλογικής ιδιοκτησίας, τα ελεύθερα αγαθά, την οικονομική ανάπτυξη, την περιβαλλοντική διατήρηση, την περιβαλλοντική ασφάλεια, τη βιο-αφάλεια, τη δεοντολογία και την οικολογική ταυτότητα.
Φωτο κορυφής: https://climateandcapitalism.com/2015/02/23/ecosocialist-resources-71/