Όσο περνούν τα χρόνια διαπιστώνω ότι στην καθημερινότητά τους οι υποστηρικτές της αριστεράς αντιμετωπίζουν τους υποστηρικτές της δεξιάς με λεξιλόγιο και ρητορική που βρίθουν από αρχές, πρότυπα και μοντέλα. Συλλογικότητα, αλληλεγγύη, ελεύθερα αγαθά, δημόσιος χώρος, πολιτισμός, δημοκρατία, λέξεις γλυκύτατες πού όμως δεν προσδιορίζεται με ακρίβεια το περιεχόμενο τους. Αντίστοιχα, οι υποστηρικτές της δεξιάς βασίζουν τη ρητορική τους σε στερεότυπα, μεγάλες ιδέες και γενικότητες χωρίς περιεχόμενο, αριστεία, αξιοκρατία, κοινωνική ουδετερότητα, αποτελεσματικότητα, κλπ.
Το βρίσκω άκρως αναποτελεσματικό. Αντ ‘αυτού, νομίζω ότι:
θα ήταν καλύτερο να μιλάμε απ’ ευθείας για τα όρια της ελευθερίας των αγορών με βάση το κοινωνικό και το περιβαλλοντικό κόστος που προκαλούν. Με άλλα λόγια τι κερδίζει και τι χάνει κανείς ή ακόμα ποιος μεροληπτεί υπέρ ποιου
θα ήταν καλύτερο να μιλάμε απ’ ευθείας για τα ελεύθερα αγαθά, όπως για παράδειγμα το νερό και τι ακριβώς σημαίνει ιδιωτικοποίηση τους. Με άλλα λόγια να μιλάμε για τα όρια της ατομικής ιδιοκτησίας με όρους υπέρ ποιού και εναντίον τίνος
θα ήταν καλύτερο να μιλάμε για τη δημοκρατία των αρίστων και τη δημοκρατία του δήμου. Με άλλα λόγια για την αξία των ελίτ και την αξία των πολλών
θα ήταν καλύτερο να μιλάμε για το εμπόριο και την τέχνη. Με άλλα λόγια για τα όρια της εμπορικότητας της δημιουργίας, ή αν ο πρώτος λόγος ανήκει στον έμπορο ή τον καλλιτέχνη
και για να μην μακρηγορώ θα ήταν καλύτερο να διαφωνούμε για ανθρώπους και μηχανισμούς, για κέρδη και ζημιές, υπέρ των λίγων ή των πολλών