1974 Κύπριοι Πρόσφυγες
Ρία Καλφακάκου
Θυμάμαι το 2015, επί Σύριζα, όταν πέρασαν ένα εκατομμύριο μετανάστες από τη χώρα μας, το κλίμα που επικρατούσε.
Αλληλεγγύη
Αστυνομικοί κλαίγανε βλέποντας παιδιά να πεινάνε, άνθρωποι σταματούσαν στο δρόμο να πάρουν στο αυτοκίνητο Σύριους πρόσφυγες που πήγαιναν στα σύνορα με τα πόδια, γιαγιάδες τάιζαν τα μωρά των προσφύγων, ρούχα και τρόφιμα μαζεύονταν, κάποιες ομάδες αυθόρμητα, είχαν οργανωθεί για να πηγαίνουν κατσαρόλες με φαγητό στην Ειδομένη, Έλληνες φιλοξενούσαν σπίτι τους οικογένειες ολόκληρες. Δεν υπήρχε αστυνομική βία, εγκληματικότητα , εκδηλώσεις ρατσισμού, παρά ελάχιστες και γενικά καταδικαστέες.
Υπήρξαν λάθη, υπήρξε και τότε η Μόρια (που σε σχέση με σήμερα ήταν ξενοδοχείο),υπήρξε ο δήμαρχος Ωραιοκάστρου που δεν έβαζε προσφυγόπουλα στα σχολεία, υπήρξαν αθλιότητες με τις γουρουνοκεφαλές στη Βέροια. Όμως ένα κύμα αλληλεγγύης, που ξεκινούσε από την κυβέρνηση, κατέκλυζε τη χώρα.
Σήμερα έχουμε μοιραστεί στα δύο. Καλοί άνθρωποι (αλήθεια τι θα πει αυτό, οι καλοί άνθρωποι φαίνονται στα δύσκολα), μιλάνε με φόβο και απέχθεια ‘γι’ αυτούς” που έρχονται, τους εγκληματίες, τους κλέφτες.
Όταν λες ότι, το 1990 υπήρξαν και 100-200 Αλβανοί ληστές και μαφιόζοι, αλλά και 10.000 -20.000 που δούλευαν στα σπίτια και στα χωράφια, τα παιδιά τους πήγαν σχολείο, σπουδάσανε, και σήμερα έχουν πλήρως ενσωματωθεί ,στην ελληνική κοινωνία και στην ελληνική παιδεία, αλλάζουν κουβέντα.
Και έτσι με μια κυβέρνηση που επένδυσε στον εθνικισμό, στο μίσος και το ρατσισμό, για να μαζέψει ψηφαλάκια, και τώρα είναι ανίκανη να βρει λύση σε ένα πρόβλημα, που και να κλείσουμε τα μάτια μας ,θα εξακολουθήσει να υπάρχει, με την απελπισία να διογκώνεται και από τις δυο πλευρές, μέσα και έξω από το φράχτη, τρομάζω να σκέφτομαι το μέλλον. Για όλους μας.
Αλλά έχω διαλέξει πλευρά. Του ανθρωπισμού και της συμπόνιας. Και λύσεις μπορούν να βρεθούν, λύσεις πρακτικές, λύσεις εφικτές ,αλλά μόνο με αυτούς τους όρους απροϋπόθετους.
