Η ζωή αλλιώς

Ρία Καλφακάκου   

Όλη αυτή την περίοδο, οι  αγωνίες και οι φόβοι των ανθρώπων επικεντρώνονται, και σωστά ,στην προφύλαξη από την πανδημία.

Επειδή φαίνεται πως αρχίζει η καμπύλη κρουσμάτων να κατεβαίνει, η καραντίνα και τα σκληρά μέτρα περιορισμού, θα αρχίσουν σταδιακά να αποσύρονται.

Η επόμενη μέρα δεν θα είναι εύκολη. Ο υγειονομικός κίνδυνος δεν θα έχει εκλείψει , ενώ πολλά άλλα προβλήματα θα εμφανιστούν. Η οικονομική κρίση που θα ακολουθήσει θα είναι δομική και παγκόσμια και θα ζήσουμε πρωτοφανείς καταστάσεις φτώχειας και απόγνωσης. Κοινωνικά προβλήματα από την ανεργία ,την ανασφάλεια  και τον αποκλεισμό κοινωνικών ομάδων, θα εμφανιστούν.

Αν μιλήσουμε για την Ελλάδα, ο τουρισμός, η “βαριά μας βιομηχανία”, για δύο τουλάχιστον χρόνια θα έχει δραματική μείωση. Με τα έσοδα από τον τουρισμό σε ποσοστό άνω του 20% του ΑΕΠ, και με πολλά επαγγέλματα να συνδέονται, τουριστικές επιχειρήσεις, ενοικιαζόμενα, εστίαση, κέντρα διασκέδασης, delivery,εμπόριο τουριστικών ειδών, ξεναγήσεις , μουσεία, κ.α. καταλαβαίνουμε το πλήγμα στην οικονομία. Ταυτόχρονα, επιχειρήσεις, εμπόριο, βιοτεχνίες ,εστιατόρια, καφέ , ακόμα και κομμωτήρια, και ινστιτούτα αισθητικής, γυμναστήρια και μια σειρά άλλα επαγγέλματα,  θα κουβαλούν τα χρέη της καραντίνας, και θα αντιμετωπίσουν και μείωση της κίνησης. Ο φόβος και για τον ιό, αλλά  και για το εργασιακό μέλλον, θα κλείσει τη στρόφιγγα της κατανάλωσης.

Η ύφεση παντού αλλά και στη χώρα μας ,θα φτάσει σε πολύ ψηλά ποσοστά. χρειάζεται αν όχι μια 5ετία, τουλάχιστον μια 3ετία για μια σχετική ανάκαμψη.

Η ελπίδα είναι η αλλαγή των συνειδήσεων, των αξιών και των προτεραιοτήτων ,που συντελείται ήδη στην περίοδο του εγκλεισμού.

Οι αξίες που πάντοτε πρόβαλλε η αριστερά, για κράτος πρόνοιας, δημόσιο σύστημα υγείας, δημόσια και δωρεάν παιδεία, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, αυτή τη στιγμή ούτε τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια ,δεν τολμούν να αμφισβητήσουν.

Χρειάζεται μια ώριμη πολιτική δύναμη, που διαχρονικά ,πιστεύει και  υπερασπίζει αυτές τις αξίες, με την κοινωνία στο πλευρό της να αναλάβει τις τύχες της χώρας. Και μια Ευρώπη που θα ξεχάσει τον μονεταρισμό και θα δει την κοινωνία, επιδεικνύοντας την απαραίτητη αλληλεγγύη. Η δημοκρατία και η συμμετοχή μπορεί να μας σώσουν από τα χειρότερα.

Αντί να μοιράζουμε άνισα και άδικα τον πλούτο, καιρός είναι να μοιράσουμε με δικαιοσύνη, την όποια πρόσκαιρη φτώχεια, ώστε να σωθούν οι άνθρωποι ,όχι μόνο από την επιδημία, αλλά και από την ανέχεια και τον αποκλεισμό.