Γιατί τέτοιο μένος για την Παιδεία;

Τα κοινά μας αγαθά

Έφη Παπαθεοδώρου     Το ότι η παρούσα κυβέρνηση ενστερνίζεται το δόγμα της μη ύπαρξης δημόσιων αγαθών ενώ υπερθεματίζει υπέρ της ιδιωτικοποίησης των πάντων, συμπεριλαμβανομένης της Παιδείας και της Υγείας, είναι γνωστό σε όλους όσους έστω και ελάχιστα παρακολουθούν την κυβερνητική πολιτική. Εντούτοις το νομοσχέδιο της Παιδείας που πρόσφατα ψηφίστηκε, ξεπερνάει κατά πολύ την παραπάνω αντίληψη και οδηγεί την εκπαίδευση σε ταχεία οπισθοχώρηση.

Υποβάθμιση της σχολικής διαδικασίας

Τάξεις των 25 ατόμων στο νηπιαγωγείο, κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων στο Λύκειο, κατάργηση της Κοινωνιολογίας και αντικατάσταση της από τα Λατινικά, αύξηση των ωρών διδασκαλίας των Θρησκευτικών με αντίστοιχη μείωση των ωρών διδασκαλίας της Χημείας, Βιολογίας και Γεωγραφίας, επαναφορά της διαγωγής στο απολυτήριο και Τράπεζα θεμάτων στις εξετάσεις του Λυκείου είναι οι ρυθμίσεις που αφορούν την πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Εκπαίδευση: ένα εμπορικό σαν όλα τ’ άλλα

Δεν θα σταθώ στην αύξηση της «εντατικοποίησης» που αναπόφευκτα θα στρέψει γονείς και μαθητές σε φροντιστήρια για να επιτευχθεί αναρωτιέμαι ποιος σημαντικός στόχος, αλλά κυρίως θα αναφερθώ στην ανθρώπινη διάσταση της Παιδείας, στον ουμανιστικό της χαρακτήρα.

Ένα δώρο: η αποδοχή του άλλου

Σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει και που πολύ εύκολα περιθωριοποιεί ανθρώπους είτε λόγω φυλετικού ή σεξουαλικού προσανατολισμού, είτε λόγω αδυναμίας να προσαρμοστούν στις αλλαγές που έφερε η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, είτε λόγω ενδογενών δυσκολιών σωματικών ή μαθησιακών, η ανάπτυξη άλλων δεξιοτήτων όπως η ενσυναίσθηση, η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου, η φαντασία, οι συνεργατικές σχέσεις των ανθρώπων, δεξιότητες που μπορούν να καλλιεργηθούν μέσω των καλλιτεχνικών μαθημάτων και της κοινωνιολογίας θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα αντίβαρο.

Ένα άλλο δώρο: η εκπαίδευση στις τέχνες

Για να νιώθει ο καθένας μοναδικός και σημαντικός βρίσκοντας κάπου τον εαυτό του. Για να μη νιώθει ξένος και φοβισμένος σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνει. Εντούτοις, αυτές οι διέξοδοι σφραγίζονται ερμητικά από το νέο νομοσχέδιο. Επιδίωξη η γαλούχηση ανθρώπων με χαμηλή αυτοεκτίμηση, αφού στον ανταγωνισμό οι νικητές είναι λίγοι και οι ηττημένοι πολλοί, που εύκολα θα μπορούν να χρησιμοποιούνται εργαλειακά από τις ελίτ. Η μη δυνατότητα εμβάθυνσης και κατανόησης των κοινωνικών δρώμενων σε συνδυασμό με τις επισφαλείς συνθήκες εργασίες δημιουργεί το υπόστρωμα για την απόλυτη εργαλειοποίηση των ανθρώπων από τους επιτήδειους «άριστους» ή «κατέχοντες». Και όλα αυτά όταν ο στόχος της παιδείας δεν πρέπει να είναι απλά η διαμόρφωση του ‘Ελληνα πολίτη αλλά η διαμόρφωση του Ευρωπαίου πολίτη ή ακόμα καλύτερα του πολίτη του κόσμου που σημαίνει κατανόηση διαδικασιών και συσχετισμών σε μεγάλη κλίμακα, πολύ πέρα από την τοπική.

Ήταν κάποτε η εκπαίδευση

Το νέο νομοσχέδιο είναι τόσο στενόμυαλο και αναχρονιστικό που δεν αφήνει καν τα στοιχειώδη περιθώρια η βαλβίδα της χύτρας να ανοίγει πότε πότε ώστε να γίνεται η απαραίτητη αποσυμπίεση. Γιατί αν η χύτρα εκραγεί, αποδέκτης θα ναι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί με τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου.

Ενσυναίσθηση: είναι αυτό που λείπει ;