Ένα άρθρο του Red Wind
Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε πως η νίκη Κασσελάκη είναι το φινάλε των πολιτικών εργαλείων που κληρονομήσαμε και με τα οποία πορευτήκαμε: Διαλεκτική, συνέλευση, συνέδρια, πολιτικός και ιδεολογικός προσδιορισμός του κόμματος πριν την ανάδειξη προέδρου ή γενικού γραμματέα. Κυρίως εκλογή από μια κεντρική επιτροπή και όχι από τη βάση που σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτή που ξέρει. Ας είμαστε ειλικρινείς.
Ο “σύντροφος” από τον δεύτερο όροφο που σηκώθηκε το πρωί και πήγε να ψηφίσει δεν ξέρει τι έγινε στην Βαϊμάρη στο μεσοπόλεμο, το “Κεφάλαιο” του Καρόλου Μαρξ του είναι μεγάλο για να καταπιαστεί με δαύτο, και η κόντρα του γίγαντα από το Τρίερ της Πρωσίας με τον εξίσου γίγαντα Μπακούνιν στη Διεθνή τον αφήνει παγερά αδιάφορο.
Και τελικά, σύντροφε, τι έψαχνες Κυριακάτικα;
Toν σύντροφο της Barbie έψαχνε απλά τον έψαχνε με διαφορετικά εργαλεία και σίγουρα με διαφορετικούς ιστορικούς όρους.
Κάποτε λεγόταν Μεσσίας. Σε πολιτικούς όρους , “Εθνάρχης”. Με λίγα λόγια ήταν αυτός που θα έσωζε τον κόσμο, ασχέτως εάν είχε πυροβολήσει τον κόσμο από τις ταράτσες της Μεγάλης Βρετανίας στα Δεκεμβριανά (Παπανδρέου) ή είχε βάλει μέχρι και τα σεμεδάκια της γιαγιάς μου να ψηφίσουν προκειμένου να νικήσει στις εκλογές του ’62, (Καραμανλής) αφού πρωτίστως είχε δείρει κόσμο και κοσμάκη.
Η ταύτιση με το “μεγάλο”, το “σημαντικό” είναι μια από τις μεγάλες ηδονές ασχέτως εάν εκκινεί από τον κόσμο της ψευδαίσθησης. Άλλωστε και η ερωτική αυτοικανοποίηση, από αυτόν τον κόσμο δεν εκκινεί;
Στην Ελλάδα του 2023 , στην ανεπιστρεπτί εποχή του διαδικτύου και της εικόνας, στην εποχή κατά την οποία το ψυχικό ” άδειο ” έχει τελικά ουσία, ο Μεσσίας, ” το μεγάλο”, τώρα πια και το “διαφορετικό” γεμίζουν άλλα κενά και σίγουρα δεν έχουν ανάγκη από μια χούντα για να εμφανιστούν, από το “δημοκρατικό πουθενά”, ως σωτήρες. Και λέω στην Ελλάδα και όχι αλλού διότι στις ΗΠΑ η Barbie και ο σύντροφος της Kenneth Carson γνωστός και ως Κen, τα γέμιζαν αυτά τα κενά απ’εξαπανέκαθεν.
Ο ηττημένος ψάχνει αυτόν που θα πάρει τη ρεβάνς και για τον ίδιο και για όλους, έτσι το φαντάζεται, αλλά σίγουρα δεν τον ψάχνει στο πρόσωπο (Αχτσιόγλου) κάποιου που συμμετείχε στην ήττα.
Ναι, θα ήταν λάθος να πιστέψουμε πως η νίκη Κασσελάκη είναι το φινάλε των πολιτικών εργαλείων που κληρονομήσαμε και με τα οποία πορευτήκαμε. Ο άνθρωπος και οι ιδέες θα είναι πάντα στο κέντρο του σύμπαντος. Κυρίως πάντα θα ισχύει αυτό που μας έμαθε η σχολή των ποιητών της αυλής του Φρειδερίκου του Πορφυρογένη: Apparire non e’ essere….
Κι αν μείναμε μόνοι δεν είναι γιατί κέρδισε ο Κασσελάκης, αλλά γιατί αφήσαμε τα πράγματα να φθάσουν ως εδώ.